HOHENLANDIN (Lędzin)
Niewielka wieś o średniowiecznym rodowodzie usytuowana w odległości ok. 11 km na zachód od miasta Schwedt. Najstarsza nota historyczna o Landitt zachowała się w traktacie pokojowym z roku 1250, zawartym między księciem pomorskim Barnimem I, a margrabiami brandenburskimi Johanem i Ottonem (Pommersches Urkundenbuch I, 398). W roku 1354 wieś powróciła do Pomorza. Od roku 1355 osada otrzymała dwuczłonową nazwę Hoghen Landyn. Około 1600 roku patronat nad majątkiem sprawowały w równym stopniu rodziny von Wichmannsdorf i von Biesenbrow. W wieku XVIII majątek zmieniał często właścicieli, by ostatecznie trafić w ręce rodziny Müllerów. Po roku 1945 wszystkie grunty uwłaszczono w efekcie czego powstało ponad 100 małych gospodarstw rolnych. W roku 1952 grunty ponownie znacjonalizowano tworząc Państwowe Gospodarstwo Rolne (LPG). Mimo przemian wieś zachowała typowo rolniczy charakter.
Źródła
Architektura
Kościół usytuowano we wschodnim skraju wiejskiej zabudowy, na sztucznym wyniesieniu otoczonym kamiennym murem. Świątyni nadano charakterystyczny dla wiejskiej architektury sakralnej Pomorza Zachodniego układ, złożony z prostokątnej nawy (14,5x10 m) oraz wyodrębnionego prostokątnego prezbiterium 8,5x7 m, od wschodu prosto zamkniętego.
Wszystkie ściany kościoła, posadowione na kamiennym fundamencie wymurowano z dobrze obrobionych kwadr granitowych łączonych zaprawą wapienną, ułożonych w regularne poziome warstwy. Dokładniej opracowano kwadry tworzące narożniki ścian oraz ościeża portali i okien. Przestrzenie nawy i prezbiterium oddzielono ostrołukiem tęczowym. Wnętrze zamknięto stopami belkowymi i dwuspadowymi dachami krytymi dachówką ceramiczną.
Do północnej ściany prezbiterium dobudowano zakrystię (niezachowana). Masywne słupy usytuowane w zachodniej części nawy stanowią pozostałość szkieletowej konstrukcji wieży dachowej (niezachowana).
Najbardziej dekoracyjnie opracowano wschodnią ścianę szczytową. W centrum osadzono zespół trzech okien o obustronnie rozglifionych ościeżach zamkniętych ostrołukiem i skośnymi parapetami. Prawdopodobnie środkowe okno było nieco wyższe od skrajnych. Szczyt, w całości kamienny, rozczłonkowano grupą trzech płytkimi blend w układzie piramidalnym i ostrołukowym wykroju. W wyższej środkowej blendzie wykonano wtórnie niewielki okulus w ceglanym obramieniu.
Szczyt zachodni został na nowo wymurowany cegłą maszynową po roku 1945. W jego osi wykonano trzy otwory w układzie piramidalnym o wąskich uskokowych ościeżach zamkniętych ostrołukiem. Przesłonięte zostały żaluzjami dla lepszego rozchodzenia się dźwięku dzwonu zawieszonego w tej części poddasza (dawnej wieży). Poniżej zachował się ślad po płytkich blendach, prawdopodobnie w liczbie trzech. Obecnie dobrze widoczne jest kamienne ościeże blendy środkowej z zamurowanym niewielkim prostokątnym otworem. W jego miejsce wykonano wtórnie obecne okrągłe okno.
Do wnętrza kościoła wiodły cztery portalowe wejścia. Portal zachodni usytuowano na osi kościoła. Dwuuskokowe ościeże zamknięto delikatnym ostrołukiem, z dodatkowym wieńcem kwadr w archiwolcie. Po zniszczeniach został przebudowany i pomniejszony. Portale w ścianach północnej i południowej nawy, otrzymały jednouskokowe ościeża zamknięte ostrołukiem z elementem zwornikowym i dodatkowym wieńcem kwadr w archiwolcie. W późniejszym okresie zostały zamurowane. Ostatni z portali, tak zwany kapłański, usytuowano w zachodnim skraju południowej ściany prezbiterium. Zapewne posiadał identyczną formę jak portale w nawie. W bliżej nieokreślonym czasie został przemurowany. Obecnie, ostrołukowo zamknięte ościeża pokryto zaprawą tynkarska. Jednoskrzydłowe drzwi strzegą dostępu do wnętrza.
Okna zachowały w większości pierwotną formę, nieliczne tylko przemurowano bądź zamurowano. Osadzono je symetrycznie, na przestrzał, po cztery w ścianach nawy oraz jedno w ścianie północnej i dwa w ścianie południowej prezbiterium. Wąskie, proste, obustronnie rozglifione ościeża zamknięto ostrołukiem.
Plac kościelny wydzielony został wysokim kamiennym murem, pełniącym funkcję oporową. Bramki wejściowe usytuowano po stronie południowej i zachodniej. Teren wokół kościoła po dziś dzień pełni funkcję lokalnej nekropolii. Przy wschodniej ścianie prezbiterium zachowała się prostokątna parcela grzebalna otoczona metalowym płotem.
Wyposażenie
Pozostałe wyposażenie nowe, neogotyckie.
Aneks.
Niedaleko kościoła znajdują się ruiny dawnego zamku, o cechach fortyfikacyjnych, zbudowanego w 1861 roku przez Ferdinanda Neubatha dla Wilhelma Georga von Warburga. Po wspaniałej, asymetrycznej budowli wzniesionej w stylu normańskim lub tudorskim z charakterystycznymi wieżami i blankami pozostały jedynie mury zewnętrzne. Założenie parkowe powstało po 1826 roku według planów Petera Josepha Lenné. Obecnie jest własnością gminy. W sąsiedztwie pałacu i parku zachowały się pozostałości zabudowań folwarcznych; gorzelni z młynem parowym, stajni i stodoły oraz dom dozorcy.
