BRALĘCIN (Brallentin)
Niewielka wieś położona w odległości 6 km na północny wschód od Dolic. W czasach słowiańskich istniała tu osada o charakterze otwartym. Słowiański źródłosłów utożsamia siedlisko ze skalistym wzgórzem, względnie wzniesieniem pokrytym głazami. Na kartach historii Bralentin pojawił się w roku 1278 w układzie zawartym pomiędzy księciem pomorskim Barnimem I, a margrabią brandenburskim Konradem. Świadkami byli między innymi biskup kamieński Herman i Ludwik von Wedel z Krępcewa. W roku 1388 Hasso von Wedel sprzedał Bralęcin rodzinie von Borck. Na przestrzeni wieków nazwa osady ulegała nieznacznym modyfikacjom; Brallentin XVII wiek, Brallenthin 1906, Brallentin 1944, Bralęcino 1951, Bralęcin 1982. W roku 1890 zabudowę wsi tworzyły: kompleks folwarczny, dwór otoczony dużym parkiem, gorzelnia i młyn wiatrowy, oraz lokowane wzdłuż drogi zagrody chłopskie z 26 domami mieszkalnymi i budynkami gospodarczymi. Liczba mieszkańców osiągnęła liczbę 227. W połowie XIX wieku dobra przeszły w ręce nowej rodowej gałęzi von Saldern. II wojna światowa obeszła się z Bralęcinem nader łaskawie, jedynie pałac uległ spaleniu, a kościół został zniszczony. Po wojnie utworzono w Bralęcinie rolniczą spółdzielnię produkcyjną, która po przekształceniach lat 90` XX wieku weszła w skład Agrofirmy Witkowo. Miejscowość zachowała rolniczy charakter.
Źródła
Architektura
Kościół usytuowano pośrodku wiejskiej zabudowy w bezpośrednim sąsiedztwie przebiegającej przez miejscowość drogi, na prostokątnej parceli wydzielonej kamiennym murem. Budowla otrzymała prostą salową formę, opartą na planie prostokąta, zamkniętą dachem dwuspadowym krytym dachówką.
Wszystkie ściany posadowione na kamiennym fundamencie wymurowano z nieobrobionego kamienia polnego. Cegły użyto w szczytach, narożach ścian i profilowanym gzymsie koronującym, oraz w ościeżach portali, okien i blend.
Zrekonstruowane szczyty otrzymały niemal identyczną formę. Rozczłonkowano je trzema rzędami płytkich blend i okien w układzie piramidalnym, o ościeżach zamkniętych obecnie półokrągło. U podstawy szczytu wschodniego zachowała się piścina z fryzem wnękowym.
Pośrodku ściany południowej usytuowano późnogotycki pełno łukowy portal wejściowy, ujęty trójuskokową niszą o fazowanych ościeżach zamkniętych ostrołukiem. Archiwolta otrzymała dodatkowy wieniec cegieł.
Otwory okienne oraz portal zachodni przemurowano w XIX wieku. Otrzymały proste ościeża zamknięte łukami odcinkowymi, portal zamknięto łukiem pełnym.
Plac kościelny o planie prostokąta otoczony został wysokim kamiennym murem z dwiema bramkami w stylu gotyckim pochodzącymi z XV wieku. W całości zachowała się jedynie zachodnia, wymurowana z cegły. Ostrołukowy przejazd o prostych ościeżach ozdobiono wstawkami z pojedynczych glazurowanych kształtek, oraz dwiema płytkimi wnękami w przyziemiu.
Po stronie zachodniej placu kościelnego zachowała się prosta kaplica o planie prostokąta nakryta dachem dwuspadowym z dwudzielnymi wrotami od strony wschodniej.
Wyposażenie
