Architektura Pomorza

 

Niewielka wieś położona w odległości około 8 km na południe od Gryfina wśród pól i lasów.

- Pierwsza wzmianka o Czarnówku pochodzi z 1323 roku. Niejaki Zabel (de Czernow) podpisany jest jako świadek sprzedaży przez braci Bertekowów części lasu chłopom z Pacholąt; Pommersches Urkundenbuch VI, 194.

- Od XIV wieku osada była lennem rodu Trampów, a następnie stawała się własnością pomorskich rodów Ehrenreich, Otto, von Sydow, von Liebehrerr, Zieroldów.

- W XIX wieku wykarczowano las, by na osuszonym łęgu założyć nową osadę dziś zwaną Nowe Czarnowo. Czarnówko zaś zaczęto nazywać Klein Zarnow (Małe Czarnowo).

- Po roku 1945 przyjęto nazwę zaproponowaną przez S. Kozierowskiego w Atlasie nazw geograficznych Słowiańszczyzny Zachodniej (1934).

Kościół usytuowano pośrodku zabudowy równolegle do drogi przecinającej wieś ze wschodu na zachód. Wzniesiony w XVI wieku na planie prostokąta jest przykładem sporej grupy niewielkich salowych świątyń tak charakterystycznych dla krajobrazu kulturowego Pomorza Zachodniego.

 

Ściany o dość regularnym wątku wymurowane zostały z kamienia narzutowego różnej wielkości, przyciosanego w kwadry tylko od strony lica, łączonego zaprawą wapienną z występowaniem warstw wyrównawczych.

 

Elewacja północna posiada dwa okna o ościeżach przemurowanych, delikatnie rozglifionych na zewnątrz, zamkniętych łukiem odcinkowym. Ściana wschodnia pozbawiona jest dekoracji z wyjątkiem małego okna w szczycie. Zaskakiwać może fakt braku okien i dekoracji blendowej. Nasuwa się przypuszczenie, że elewacja ta została przemurowana. W elewacji południowej znajdują się dwa okna osadzone w tym samym miejscu i posiadające ten sam wykrój co otwory w ścianie północnej. Pomiędzy nimi wymurowano współcześnie niewielką zakrystię o planie kwadratu, krytą dachem dwuspadowym poprzecznym do osi kościoła, czyżby w miejscu portalu? Ściany jej wymurowano z drobnego kamienia polnego. Elewacja zachodnia również została przebudowana prawdopodobnie na początku wieku. Znajduje się w niej portal wejściowy o prostych ceglanych ościeżach zamkniętych trójkątnie, umieszczony w prostokątnej wimperdze flankowanej sterczynami.

Nad zachodnią częścią kościoła nadbudowana została niewielka dwukondygnacyjna wieża o planie kwadratu. Posiada ona konstrukcję szkieletową, odeskowaną, krytą unikatowym barokowym hełmem zakończonym krzyżem. W dolnej kondygnacji wieży znajdują się centralnie osadzone z trzech stron okna w obramieniu barokowym, wskazującym na to, że konstrukcja wieży powstała pod koniec XVII wieku.