Świder ogniowy na kościele św. Maurycego w Pyrzycach.
Kolejne otwory po świdrach ogniowych znalazłem na ścianie pyrzyckiego kościoła pw. św. Maurycego.
Zlokalizowane są one na murze południowo-zachodniego narożnika wieży oraz na południowo-wschodnim cokole pierwotnego prezbiterium.
Świątynia pyrzycka była wielokrotnie rozbudowywana i przekształcana, co nie jest bez znaczenia dla określenie chronologii otworów. Pierwsza rozbudowa miała miejsce w XIV wieku. Powstała wówczas obszerna bazylika ceglana złożona z jednonawowego, trójprzęsłowego, wydłużonego prezbiterium i trójnawowego, czteroprzęsłowego korpusu nawowego oraz prostokątnej wieży zachodniej. Przy rozbudowie tej wykorzystano materiał granitowy z wcześniejszego kościoła. W połowie XV wieku dokonano dalszych przeróbek wydłużając okna prezbiterium do poziomu posadzki, przedłużając nawy boczne ku zachodowi i obudowując nimi wieżę. W tym też czasie obudowano również prezbiterium tworząc obejście zwane ambitem. W latach 1500-1562 wzniesiono wieżę wschodnią nad prezbiterium. Około roku 1562 kościół przyjął obecną postać.
Rozmieszczenie otworów wskazuje, że zwyczaj niecenia ognia wielkanocnego stosowany był w Pyrzycach przynajmniej od XIV wieku, a zakończył się w połowie XV. Otwory zlokalizowane są w strefie cokołowej i tylko nieliczne na wysokości wzroku człowieka. Rozrzucone chaotycznie, samodzielnie albo w skupiskach. Wyłącznie w cegłach nigdy zaś w kamieniu. Obok otworów miseczkowatych występują też wrzecionowate (nieliczne), w dwóch przypadkach występują jednocześnie. Średnica niemal identyczna, głębokość różna.
Polecam również artykuł zamieszczony na stronie
www.gdanszczanka.marienburg.pl/dziury.html
oraz dyskusję o otworach w cegle toczącą się na forum
