BRALĘCIN (Brallentin)
Niewielka wieś położona w odległości 6 km na północny wschód od Dolic. W czasach słowiańskich istniała tu osada o charakterze otwartym. Słowiański źródłosłów utożsamia siedlisko ze skalistym wzgórzem, względnie wzniesieniem pokrytym głazami. Na kartach historii Bralentin pojawił się w roku 1278 w układzie zawartym pomiędzy księciem pomorskim Barnimem I, a margrabią brandenburskim Konradem. Świadkami byli między innymi biskup kamieński Herman i Ludwik von Wedel z Krępcewa. W roku 1388 Hasso von Wedel sprzedał Bralęcin rodzinie von Borck. Na przestrzeni wieków nazwa osady ulegała nieznacznym modyfikacjom; Brallentin XVII wiek, Brallenthin 1906, Brallentin 1944, Bralęcino 1951, Bralęcin 1982. W roku 1890 zabudowę wsi tworzyły: kompleks folwarczny, dwór otoczony dużym parkiem, gorzelnia i młyn wiatrowy, oraz lokowane wzdłuż drogi zagrody chłopskie z 26 domami mieszkalnymi i budynkami gospodarczymi. Liczba mieszkańców osiągnęła liczbę 227. W połowie XIX wieku dobra przeszły w ręce nowej rodowej gałęzi von Saldern. II wojna światowa obeszła się z Bralęcinem nader łaskawie, jedynie pałac uległ spaleniu, a kościół został zniszczony. Po wojnie utworzono w Bralęcinie rolniczą spółdzielnię produkcyjną, która po przekształceniach lat 90` XX wieku weszła w skład Agrofirmy Witkowo. Miejscowość zachowała rolniczy charakter.
Źródła
Architektura
Kościół usytuowano pośrodku wiejskiej zabudowy w bezpośrednim sąsiedztwie przebiegającej przez miejscowość drogi, na prostokątnej parceli wydzielonej kamiennym murem. Budowla otrzymała prostą salową formę, opartą na planie prostokąta, zamkniętą płaskim stropem belkowym i dachem dwuspadowym krytym dachówką.
Wszystkie ściany posadowione na kamiennym fundamencie wymurowano z nieobrobionego kamienia polnego. Cegły użyto w szczytach, narożach ścian i profilowanym gzymsie koronującym, oraz w ościeżach portali, okien i blend.
Zrekonstruowane szczyty otrzymały niemal identyczną formę. Rozczłonkowano je trzema rzędami płytkich blend i okien w układzie piramidalnym, o ościeżach zamkniętych obecnie półokrągło. Pierwotnie szczyt oddzielony był od ściany fryzem tynkowym. U podstawy wschodniej ściany szczytowej zachowała się piścina z fryzem wnękowym, przesłonięta metalową żaluzją z otworami.
Pośrodku ściany południowej usytuowano późnogotycki pełno łukowy portal wejściowy, ujęty trójuskokową niszą o fazowanych ościeżach zamkniętych ostrołukiem. Archiwolta otrzymała dodatkowy wieniec cegieł. Po jego wschodniej stronie zachowała się nisza o prostych ościeżach zamkniętych łukiem odcinkowym. Prawdopodobnie jest to pozostałość po wejściu na lożę kolatorską, zamurowane przy odbudowie kościoła.
Otwory okienne oraz portal zachodni przemurowano w XIX wieku. Otrzymały proste ościeża zamknięte łukami odcinkowymi, portal zamknięto łukiem pełnym.
Plac kościelny o planie prostokąta otoczony został wysokim kamiennym murem z dwiema bramkami w stylu gotyckim pochodzącymi z XV wieku. W całości zachowała się jedynie zachodnia, wymurowana z cegły. Ostrołukowy przejazd o prostych ościeżach ozdobiono pojedynczymi kształtkami glazurowanymi, oraz dwiema płytkimi wnękami w przyziemiu.
W północno-zachodnim narożniku placu kościelnego zachowała się podbudowa drewnianej dzwonnicy o konstrukcji szkieletowej, na której zawieszony był dzwon wymieniony w przedwojennej inwentaryzacji. Po wojnie dzwonnicę rozebrano a dzwon zaginął. Według pogłosek został utopiony w pobliskim stawie. Najpewniej jednak padł łupem złodziei.
Po stronie zachodniej, poza murem placu kościelnego, zachowała się prosta kaplica pogrzebowa o planie prostokąta nakryta dachem dwuspadowym z dwudzielnymi wrotami od strony wschodniej.
Wyposażenie
