STAROGARD ( Stargordt )
województwo: zachodniopomorskie
powiat: łobeski
gmina: Resko
diecezja: szczecińsko-kamieńska
dekanat: Resko
parafia: Najświętszego Serca Pana Jezusa
Wieś położona jest na terenie równinnym w odległości ok. 9 km na wschód od Reska. Krzyżują się w niej trakty wiodące do Łobza, Płot i Świdwina.
Źródła
- Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z 1229 roku, kiedy to wchodziła w skład domeny joannitów.
- Na początku XVI wieku nadania lenne otrzymał w niej ród Borków.
- W latach 1578-79 Borkowie wznieśli we wsi dwór oraz kościół, bogato go uposażając.
- W latach 1717-1720 Borkowie przebudowali dwór w okazały pałac i rozbudowali obiekty folwarczne.
- W 1908 roku do korpusu kościoła od strony zachodniej, dobudowana została masywna, murowana wieża.
- W 1945 roku pałac i część zabudowy spłonęła, kościół szczęśliwie ocalał.
- Świątynię poświęcono 21 lipca 1946 roku.
Architektura:
Starogardzką świątynię usytuowano w centrum wsi na wydzielonej działce, stanowiącej po dziś dzień cmentarz przykościelny. Otrzymała ona plan prostokąta z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, bez wieży zachodniej. Ściany o konstrukcji szkieletowej posadowiono na kamiennym fundamencie, wysokiej podmurówce i podwalinie, w której osadzono pionowe słupy i narożne zastrzały. Całość powiązana jest poziomymi ryglami i spięta oczepem. Prostokątne fachy wypełnione są cegłą, otynkowaną.
Okna (jednodzielne) o prostokątnych ościeżach, osadzono symetrycznie w górnej części elewacji północnej i południowej. Okna w prezbiterium są nieco większe.
Wnętrze przykryto drewnianym stropem belkowanym wspartym na drewnianych wspornikach przyściennych i ozdobnie ciosanym oczepie, oraz dachem dwuspadowym z ceramicznym pokryciem, nad zamknięciem prezbiterium wielopołaciowym.
W okresie nowożytnym do południowej elewacji kościoła dobudowano pomieszczenie zakrystii. Posiada ono plan kwadratu i przykryte jest dachem pulpitowym. W ścianie zachodniej znajduje się wejście o prostych ościeżach, w elewacji południowej niewielkie okienko o prostokątnym wykroju.
Oryginalnie prezentuje się dobudowana na początku XX wieku wieża zachodnia o prostokątnej podstawie i wielokondygnacyjnym korpusie. Wzniesiona została z cegły i otynkowana. W elewacjach północnej i południowej znajdują się wąskie okienka szczelinowe doświetlające wnętrze. W ścianie zachodniej osadzone są symetrycznie dwa niewielkie okna o prostych ościeżach zamkniętych półkoliście. Portal wejściowy osadzony jest na osi kościoła w elewacji zachodniej. Otrzymał on formę renesansową z prostymi ościeżami, zamkniętymi łukiem półkolistym. Obramienie portalu stanowią dwa pilastry z gzymsami, zakończone trójkątnym przyczółkiem i wieńczącym go krzyżem.
Górna kondygnacja wysunięta jest nieco przed lico ścian wieży i osadzona na drewnianych wspornikach. Posiada gęstą konstrukcję szkieletową, krytą dachem naczółkowym (prostopadłym do osi kościoła) z ceramicznym pokryciem. Wieńczy go prostokątna latarnia z iglicą, zakończoną krzyżem. Nadbudowa ta stylizuje do formy domostw ryglowych wznoszonych w regionie, i jest unikatowym rozwiązaniem na terenie Pomorza Zachodniego.
Plac przykościelny o dość regularnym zarysie otoczony jest kamiennym murem z bramkami i furtami. Po dziś dzień pełni on rolę cmentarza. W części centralnej znajduje się obmurowany kamieniem grób rodowy rodziny Borków.
Wyposażenie:
- Drewniana empora organowa, wsparta na dwóch kwadratowych słupach, rzeźbionych w części środkowej, imitujących kręcone kolumny. Empory boczne usunięto.
- Ambona z XVIII wieku.
