województwo: zachodniopomorskie
powiat: łobeski
gmina: Węgorzyno
diecezja: szczecińsko-kamieńska
dekanat: Łobez
parafia: Sielsko – filia pw. św. Józefa
Niewielka wieś położona po zachodniej stronie linii kolejowej Stargard – Gdańsk w połowie odległości między Węgorzynem i Łobzem.
Źródła
- Kościół wzniesiono w 1732 roku.
- Świątynia pierwotnie protestancka, przejęta przez katolików i poświęcona 16 września 1945 roku.
Architektura:
Kościół usytuowano na naturalnym wyniesieniu zlokalizowanym w północnej części wsi. Jest to budowla salowa, orientowana, z pięciobocznie zamkniętym prezbiterium. Na kamiennym fundamencie i ceglanej podmurówce wznosi się szkieletowa konstrukcja ścian. W drewnianej podwalinie osadzono pionowe słupy powiązane poziomymi ryglami oraz narożnymi zastrzałami. Powstałe w ten sposób kwadratowe fachy wypełniono paloną cegłą i otynkowano. Całość spięto profilowanym oczepem, na którym oparto konstrukcję stropu i więźby dachowej. Wnętrze zamknięto stropem belkowanym i dwuspadowym dachem - wielopołaciowym nad wschodnim zamknięciem prezbiterium-, krytym dachówką ceramiczną. Od strony południowej, zachodniej i północnej podmurówka - w bliżej nieokreślonym czasie - podwyższona została do wysokości jednej fachy, prawdopodobnie z powodu degradacji drewna narażonego na ciągłe podmakanie.
Okna o prostokątnych ościeżach osadzone są niesymetrycznie: w elewacji południowej trzy, w północnej dwa i niewielkie otwory w zamknięciu prezbiterium.
Jedyne wejście do świątyni znajduje się pośrodku ściany południowej. Dwudzielne drzwi osadzone są w prostych ościeżach.
Nad zachodnią częścią nawy wznosiła się pierwotnie wieża o konstrukcji szkieletowej osadzonej w więźbie dachu. W okresie międzywojennym została ona rozebrana.
Nieopodal kościoła znajduje się metalową dzwonnica z 1838 roku. Wzgórze kościelne otoczone jest częściowo kamienno-ceglanym murem z bramą od strony południowej. Wyznaczał on zasięg przykościelnego cmentarza, który po roku 1945 dewastowany uległ stopniowej likwidacji. Jedyną pozostałością po kąkolewickiej nekropolii jest grobowiec rodziny von Borck z 1732 roku wzniesiony z kamienia i cegły z charakterystyczną dla klasycyzmu fasadą (częściowo zniszczoną). Gdzie niegdzie ostały się jeszcze pojedyncze krzyże.
Wyposażenie:
- Barokowy ołtarz (pierwotnie ambonowy) z 1799 roku, bogato zdobiony. Ambonę usunięto i zniszczono.
- Drewniany chór muzyczny z XVIII wieku, wsparty na czterech kolumnach z ozdobnymi kapitelami.
- Krucyfiks i lichtarze z XIX wieku.
W centrum wsi znajduje się ruina pałacu klasycystycznego, zbudowanego przez Ernesta von Borck na przełomie XVIII i XIX wieku, wraz z rozległym parkiem.