ROŻNOWO /Nowogardzkie/ ( Rosenow )

Województwo: zachodniopomorskie

Powiat: goleniowski

Gmina: Maszewo

Diecezja: szczecińsko-kamieńska

Dekanat: Maszewo

Parafia: pw. Św. Antoniego

Niewielka wieś o typowo rolniczym charakterze położona na skraju równin: Goleniowskiej i Nowogardzkiej, w odległości 8km na zachód od Maszewa.

Źródła

- Kościół zbudowany na początku XV wieku.

- W roku 1490 dokumenty wymieniają proboszcza Cristianusa Thele.

- W roku 1750 Rożnowo stało się samodzielną parafią protestancką wyznania ewangelicko-unijnego.

- W roku 1945 kościół został przejęty przez napływających do wsi katolików.

- 9 czerwca 1946 roku kościół poświęcono nadając mu wezwanie św. Antoniego.

- Do roku 1971 Rożnowo było samodzielnym wikariatem parafii w Maszewie.

- 25 kwietnia 1973 roku erygowano parafię w Rożnowie.

Architektura

Kościół w Rożnowie usytuowany został na wypiętrzonym sztucznie, wrzecionowatym nawsiu, otoczonym kamiennym murem. Jest to świątynia salowa, rozplanowana na rzucie prostokąta z niewielką wieżą nadbudowaną nad zachodnią częścią korpusu. Ściany osadzone na kamiennym fundamencie wymurowano z kamienia polnego różnej wielkości (nieociosanego), ułożonego płaską powierzchnią do lica ściany. Przestrzenie między kamieniami wypełniono zaprawą wapienną z dodatkiem okrzesków kamiennych i pokruszonej cegły. Cegły użyto jedynie do obrobienia ościeży okien i portali.

Portal zachodni o prostych, rozglifionych ościeżach zamknięty jest łukiem pełnym. Drugi portal (zamurowany) zlokalizowany pośrodku ściany południowej, posiadał proste ościeże zamknięte ostrołukiem.

Okna osadzono symetrycznie, po dwa w elewacjach północnej i południowej oraz jedno pośrodku ściany wschodniej. Posiadają proste ościeża wykonane w cegle, zamknięte łukiem pełnym. Ich forma wskazuje iż zostały przemurowane wtórnie.

Szczyty wschodni i zachodni pozbawione są dekoracji. Korpus kryty jest stropem belkowanym i dachem dwuspadowym z ceramicznym pokryciem.

Nad zachodnią częścią korpusu nadbudowano wieżę o planie kwadratu. Posiada ona konstrukcję szkieletową, osadzoną w więźbie dachowej, oszalowaną deskami. Zwieńczona jest barokowym hełmem krytym blachą, z iglicą zakończoną krzyżem łacińskim.

Teren kościelny o wrzecionowatym zarysie otoczony jest kamiennym murem z bramami od północy i południa oraz furtą od zachodu. Do roku 1945 użytkowany był jako cmentarz. Po wojnie usunięto niemieckie nagrobki a teren splantowano. W części porośnięty jest starodrzewem.