- Poważnie uszkodzony podczas ostatniej wojny, do roku 1994 w ruinie.
- W roku 1994 przystąpiono do jego odbudowy.
Architektura:
Kościół usytuowano w zachodnim skraju wsi. Mimo wojennych zniszczeń plan pierwotnego założenia pozostaje dość czytelny, budowla wzniesiona na planie prostokąta, salowa i orientowana, bez wydzielonego chóru z wieżą od zachodu. Wszystkie ściany wzniesiono z kamienia i cegły. Dalsze szczegóły poznamy zapewne po kwerendzie w archiwach.
Obecne otynkowanie świątyni nie pozwoliło stwierdzić stanu jej zachowania. Wydaje się, iż najstarsze fragmenty mogły przetrwać jedynie w rejonie przyziemia. Elewacja wschodnia ze szczytem oraz ściana północna wzniesione są współcześnie z poszanowaniem zasady rekonstrukcji. Od północy dobudowano zakrystię a od południa małą kruchtę. Całość zwieńczona jest ceramicznym dachem dwuspadowym. Odbudowa kościoła praktycznie dobiega końca.
Najlepszy stan zachowania reprezentuje wieża wzniesiona na planie kwadratu, nieco tylko węższa i wyższa od korpusu nawowego. Posiada fazowany cokół i prostokątny gzyms koronujący a kryta jest ceramicznym dachem namiotowym. Jej trzy elewacje, północna, zachodnia i południowa, posiadają bogatą dekorację w postaci trzech, wysokich, ostrołukowych blend, w zwieńczeniach których znajdują się trzy okna szczelinowe. Od zachodu znajduje się portal wejściowy do kruchty wieżowej a następnie do wnętrza świątyni.
Plac przykościelny niegdyś regularnym zarysie będący niegdyś cmentarzem, obwiedziony jest ceglanym murem z bramką i furtą od południa.
Wyposażenie:
Wyposażenie świątyni nie zachowało się lub uległo rozproszeniu.