Architektura Pomorza

 

Niewielka miejscowość o typowo rolniczym charakterze leżąca na zachodnim skraju doliny Randow w połowie odległości między miastami Pasewalk i Löcknitz. Od granicy z Polską dzieli ją odległość 16km. Obok typowych produktów rolniczych uprawiano tu niegdyś tytoń.

- Miejscowość Rossow po raz pierwszy wymieniono w 1316 roku, Pommersches Urkundenbuch V, 249.

- Kościół wzniesiono na przełomie XIII i XIV wieku.

- W roku 1837 przebudowano wieżę nadając jej obecną formę.

- W roku 1900 od strony wschodniej dobudowano prezbiterium.

- W roku 1994 kościół gruntownie odrestaurowano.

Kościół usytuowano pośrodku wsi w bezpośrednim sąsiedztwie drogi przelotowej. Jest to budowla salowa, orientowana, założona na planie prostokąta, z wieżą zachodnią tej samej szerokości co nawa. Wyodrębnione prezbiterium o planie zbliżonym do kwadratu dobudowano na przełomie XIX i XX wieku. Ściany świątyni posadowione na kamiennym fundamencie wzniesiono ze słabo obrobionych kwadr granitowych ułożonych w regularne warstwy. Przestrzenie pomiędzy kamieniami wypełnia zaprawa wapienna z dodatkiem okrzesków i pokruszonej cegły.

 

Z pośród portali najbardziej okazałym jest zachodni. Trójuskokowe ościeża wykonane z kwadr i klińców granitowych zamknięte są delikatnym ostrołukiem. Dwa następne portale zlokalizowano w ścianie południowej. Ich jedno i dwuuskokowe ościeża zamknięte ostrołukiem są obecnie zamurowane. Podobny los spotkał portal w ścianie północnej o dwuskokowych ościeżach zamkniętych ostrołukiem. W nieznanym bliżej czasie w ścianie północnej wybito jeszcze jedno wejście o prostych ościeżach zamkniętych łukiem odcinkowym.

 

W Tym samym zapewne czasie przemurowano również ostrołukowe otwory okienne. Pierwotne, gotyckie, znacznie powiększono do formy rozglifionych, barokowych ościeży, zamkniętych łukiem odcinkowym. Obecnie w ścianie północnej są cztery okna a w południowej trzy.

 

W roku 1900 do wschodniej ściany kościoła dobudowano wydzielone prezbiterium założone na planie zbliżonym do kwadratu. Otwory okienne o tym samym co w nawie wykroju zlokalizowano w ścianach północnej i południowej. Ściana wschodnia, w której znajduje się tylko jedno okno w formie okulusa zwieńczona jest dekoracyjnym szczytem a blendami i narożnymi pinaklami.

 

Całe wnętrze kościoła zamknięto stropem belkowanym i dachem dwuspadowym krytym dachówką ceramiczną. W wieku XIX strop pokryto malowidłami. W roku 1994 w wydzielonej (konstrukcja metalowo-szklana) części kościoła urządzono „kościółek zimowy”.

 

Wieża zachodnia stanowi integralną część budowli. Wykonana jest w ten sam sposób i z tego samego materiału co nawa, równa jest jej szerokością i posiada plan prostokąta. Niewiele można powiedzieć na temat jej wysokości i formy zwieńczenia. Zarówno proporcje jak i ślady ubytków w koronie, pozwalają przypuszczać, iż była pierwotnie znacznie wyższa. Być może w całości wykonana w kamieniu. Obecne zwieńczenie powstało w 1837 roku. W podstawie wieży osadzono szkieletową konstrukcję nadbudowy, której fachy wypełniono cegłą i otynkowano. Posiada ona plan kwadratu i zwieńczona jest barokowym hełmem z ośmioboczną latarnią, zakończoną szpicem z kulą i krzyżem. Obecnie, hełm pokryty jest blachą. Boki konstrukcji nakryto daszkami pulpitowymi, zespolonymi z połacią dachu nawy. W górnej kondygnacji wieży znajdują się dzwony.

 

Plac kościelny o prostokątnym zarysie pełniący wcześniej funkcję cmentarza otoczony jest kamiennym murem z bramkami. Rosną na nim tylko pojedyncze drzewa.

Wyposażenie: