LADENTHIN ( Łodzięcino )
Bundesland: Mecklenburg-Vorpommern
Landkreis: Uecker-Randow
Niewielka wieś położona w sąsiedztwie byłego przejścia małego ruchu granicznego Bobolin-Schwennenz, w odległości ok. 18 km na zachód od Szczecina. W źródłach historycznych pojawia się w wieku XIII pod nazwami: Lothentyn, Lodentin, Lodentyn. Średniowieczny rodowód potwierdza również plan osady, z dużym wrzecionowatym nawsiem pośrodku, na którym znajduje się parcela kościelna oraz staw.
Usytuowanie miejscowości w pobliżu granicy, pośród pól uprawnych, miało wpływ na ukształtowanie się i zachowanie jej typowo rolniczego charakteru.
Źródła
- W roku 1243 klasztor żeński w Szczecinie uposażono dziesięciną z Ladenthin, Pommersches Urkundenbuch I, 328.
- W roku 1261 wieś została włączona do dóbr kościoła Piotra i Pawła w Szczecinie, Pommersches Urkundenbuch II, 88.
- W roku 1272 biskup kamieński Hermann przekazał patronat nad kościołem w Ladenthin parafii mariackiej w Szczecinie.
- W 1288 roku patronat przejęła parafia św. Jakuba w Szczecinie.
- W roku 1294 kapituła katedralna zrzekła się patronatu.
- Kościół wzniesiony został w XV wieku, jako druga z kolei świątynia w tym miejscu.
- Pod koniec wieku XIX odnowiono szczyt zachodni.
Architektura
Kościół usytuowano pośrodku wrzecionowatego nawsia w bezpośrednim sąsiedztwie stawu, na prostokątnej w planie parceli wydzielonej kamienno-ceglanym murem.
Jak na XV wieczną budowlę wiejską przystało, ściany posadowione na kamiennym fundamencie wymurowano z nieobrobionego kamienia polnego ze znacznym udziałem cegły. Wzniesiono z niej przypory i naroża, obramienia portali i okien, szczyt zachodni wraz z dekoracją, oraz gzymsy cokołowy i koronujący. Ceglanego gruzu użyto również w warstwach wyrównawczych i wypełniających.
Początkowo była to budowla salowa, jednoprzestrzenna, podzielona na przęsła i zamknięta od wschodu trójbocznie. Obecność uskokowych przypór oraz gurtów oporowych świadczy o planowanym przesklepieniu wnętrza. Nie wiadomo czy sklepienie takowe kiedykolwiek powstało i w następstwie jakiegoś kataklizmu uległo zniszczeniu, czy też nigdy nie zostało zrealizowane? Wnętrze zamknięte jest obecnie płaskim stropem belkowanym oraz dachem dwuspadowym z wielopołaciowym zamknięciem nad częścią prezbiterialną, krytym dachówką ceramiczną.
Główny portal wejściowy znajduje się w ścianie zachodniej. Jego nieosiowe osadzenie rodzi pewne domysły związane być może z odmienna formą i rozbudową kościoła pierwotnego. Dwuuskokowe ościeże wykonane jest z cegły i zamknięte delikatnym ostrołukiem. Pozostałe wejścia znajdują się w ścianach kaplic, w ścianie zachodniej kaplicy północnej oraz w ścianie wschodniej kaplicy południowej. Posiadają proste, Jednouskokowe ościeża zamknięte ostrołukiem.
Okna osadzone są symetrycznie (na przestrzał) w każdym z poszczególnych przęseł. Dwuuskokowe proste ościeża wykonane z cegły zamknięte są ostrołukiem. Ościeża okien prezbiterialnych są niemal dwukrotnie węższe. Największe okna znajdowały się w ścianach trójbocznego zamknięcia prezbiterium. Dwuuskokowe ościeże zamknięte było ostrołukiem. Wewnętrzne ościeże oraz trójdzielne laskowanie wykonane było z kształtki ceramicznej. Obecnie pierwotną formę zachowało jedynie okno osadzone na osi kościoła, pozostałe uległy przemurowaniu i znacznemu zwężeniu.
Pierwotne założenie, w nieznanym bliżej okresie, rozbudowane zostało o boczne kaplice (kruchty). Symetryczne usytuowanie przybudówek po obu stronach nawy, zmieniło plan kościoła nadając mu charakterystyczną formę krzyża. Wnętrza poligonalnych w planie kaplic zamknięte są płaskimi stropami belkowanymi i kryte wielopołaciowymi dachami, poprzecznym do osi kościoła. Okna otrzymały wykrój identyczny jak w nawie kościoła. W kaplicy północnej mieści się obecnie zakrystia, a kaplica południowa pełni funkcję kruchty.
Szczyt zachodni wymurowano całkowicie w cegle. Zdobi go centralnie osadzona blenda o formie krzyża łacińskiego oraz flankujące go dwie pary wąskich, ostrołukowych okien przesłoniętych żaluzjami.
W bezpośrednim sąsiedztwie wejścia do południowej kaplicy znajduje się duży głaz narzutowy. Ponad nim w ścianę kościoła wmurowano średniowieczne żarno.
Plac kościelny o regularnym prostokątnym zarysie otoczony jest kamienno-ceglanym murem z bramką i furtami. Po dziś dzień pełni on funkcję przykościelnego cmentarza.
Wyposażenie
- Ołtarz, ławki oraz ambona wykonane zostały w XIX wieku.
- Misa chrzcielna o średnicy 45 cm, mosiądz, z przedstawieniem chrztu Chrystusa w Jordanie (?).
- Kielich mszalny wysokości 21,6 cm, pozłacane srebro, z gotyckim reliefem na gałce i trzonie (?).
