PARGOWO ( Pargow )
Województwo: Zachodniopomorskie
Powiat: policki
Gmina: Kołbaskowo
(Ruina)
Wieś położona 19 km na południowy zachód od centrum Szczecina, a 3 km na wschód od przejścia granicznego w Rosówku.
Źródła
- Wieś Pargowo wzmiankowana jest w 1240 roku.
- W 1336 roku mówi się o istnieniu kościoła.
- Od 1945 roku kościół zniszczony popadł w ruinę i do dnia dzisiejszego nie został odbudowany.
Architektura:
Kościół w Pargowie powstał przed rokiem 1336. Założony na planie prostokąta, jako świątynia salowa bez chóru i wieży w stylu charakterystycznym dla okresu przejściowego z romanizmu w gotyk, orientowany. Elewacje ścian i szczytów wykonano z kwadr granitowych i głazów narzutowych o różnym stopniu obróbki ułożonych w miarę regularne warstwy. Dokładną obróbkę zastosowano tylko do kwadr w obramieniach portali, okien i narożników.
Kościół posiada trzy portale wykonane z dokładnie obrobionych ciosów i klińców granitowych. W elewacji południowej znajduje się portal dwuuskokowy, którego pierwszy uskok wykonany jest w formie trój liścia koniczyny, drugi w formie ostrołukowej. W elewacji północnej portal dwuuskokowy, ostrołukowy. Od zachodu zachowały się fragmenty ostrołukowego portalu granitowego zapewne również dwuuskokowego dzisiaj zupełnie przesłonione przez XIX wieczne Epitafium z piaskowca. Posiada ono formę neogotyckiego portalu z wimpergą, przechodzącego obustronnie w arkady rozciągające się na całą szerokość ściany. W tympanonie tego portalu znajduje się herb niemieckiego rodu szlacheckiego von Blumennthal.
Okna rozmieszczone są niesymetrycznie. W elewacji południowej usytuowano cztery okna romańskie, smukłe, obustronnie mocno rozglifione o skośnych parapetach i zwieńczone delikatnym łukiem ostrym. Ościeża ich wykonane są z ciosów granitowych. Po stronie północnej znajdują się tylko dwa okna.
Szczyt wschodni posiada dekorację w formie dwóch dużych blend ostrołukowych ze ślepą rozetą po środku. W elewacji wschodniej znajduje się też duża nisza będąca zapewne późniejszym ostrołukowym oknem. Od strony północnej dobudowano w XIV wieku zakrystię zwieńczoną ceglanym sklepieniem kolebkowym, krytą dachem pulpitowym. Jej wschodnia elewacja stanowi jedną płaszczyznę z elewacją wschodnią kościoła. Posiada ona wejście od strony kościoła o prostych ościeżach oraz od wschodu okno szczelinowe. Kościół posiadał strop płaski i nakryty był ceramicznym dachem dwuspadowym.
Plac przykościelny będący jednocześnie cmentarzem, otoczony jest murem kamiennym. Świątynia jak i otaczający ją cmentarz spowita jest wysoką szatą roślinną, w tym starodrzewem, co skutecznie uniemożliwiło wykonanie dokładniejszych zdjęć. Całość podlega ciągłej dewastacji i od lat oczekuje na swego gospodarza. Trzeba z przykrością podkreślić brak jakiejkolwiek tablicy informującej o obiekcie zabytkowym prawem chronionym. A przecież uprzątnięcie obiektu i otoczenia, oraz postawienia w Rosówku tablicy informacyjnej sprawiłoby, że samą miejscowości jak i jej zabytek odwiedziłoby więcej turystów.
Wyposażenie:
Nie zachowało się.