loading...
Zamknij wpis

KUNOWO ( Kunow )

województwo: zachodniopomorskie
powiat: stargardzki
gmina: Kobylanka
diecezja: szczecińsko-kamieńska
dekanat: Kołbacz
parafia: Kobylanka - filia pw. M.B. Królowej Polski.

Wieś o dobrze zachowanym średniowiecznym układzie owalnicy, położona przy północno-wschodnim skraju jeziora Miedwie, w odległości 2 km na południe od trasy Szczecin-Stargard.

Źródła

- Wieś wchodziła w skład domeny książęcej.
- W drodze nadania księcia Barnima I w roku 1248, wieś przechodzi na własność biskupstwa kamieńskiego - Pommersches Urkundenbuch I 368 - Cunowe. W XIII wiecznych dokumentach figuruje pod nazwą Kunowo Biskupie.
- XV wiek budowa kościoła.
- W roku 1582 od zachodu dobudowano wieżę.
- 15 sierpnia 1945 roku poświęcenie kościoła.

Architektura:

Kościół sięgający swym rodowodem średniowiecza wzniesiono pośrodku owalnicy. Nie wiadomo czy w miejscu tym istniała wcześniej inna budowla. Obecną świątynię wzniesiono w XV wieku w stylu późnogotyckim z kamienia i cegły. Według pierwotnego założenia była to świątynia salowa, orientowana, wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta, bez wyodrębnionego chóru i wieży. W roku 1582 od zachodu dobudowano wieżę.
 
Ściany kościoła wzniesiono z kamienia polnego i cegły. XVIII wieczna przebudowa świątyni zatarła jej pierwotną formę, a współczesne otynkowanie uniemożliwia dokładne prześledzenie wprowadzonych zmian. Zapewne podczas wspomnianej przebudowy podwyższono belkowany strop, przemurowano symetrycznie rozłożone okna zamknięte łukiem odcinkowym, oraz dobudowano do północnej ściany trzy kruchty o dachach dwuspadowych, poprzecznych do osi kościoła. Dodatkowo kruchty te zwieńczono klasycystycznymi szczytami.
 
W elewacji wschodniej znajduje się tylko jedno okno osadzone centralnie, oraz blendowany szczyt. Blendy o tym samym, ostrołukowym wykroju, ułożone są piramidalnie. Po środku widnieje prostokątna nisza. Wnętrze posiada drewniany strop ze sztukateriami i kryte jest blaszanym dachem dwuspadowym.
 
Wieża zachodnia założona na planie kwadratu wzniesiona została z nieobrobionego kamienia polnego i cegły w detalu. W dolnej kondygnacji znajduje się portal wejściowy zamknięty łukiem odcinkowym. Po lewej stronie wejścia znajduje się wmurowana, kamienna kropielnica. Wyższe partie zdobione są smukłymi blendami, w których znajdują się podłużne otwory, po dwa od północy, południa i zachodu. Górna kondygnacja o konstrukcji szkieletowej, oszalowanej, zwieńczona jest ostrosłupową iglicą z kulą i krzyżem. Całość kryta jest blachą ocynkowaną.
 
Plac przykościelny pełniący rolę cmentarza otoczony jest kamienno-ceglanym murem z furtą i brama.

Wyposażenie:

- XVIII wieczny strop ze sklepieniem zwierciadłowym i stiukami.
- Płyty nagrobne: renesansowa z 1584 roku i dwie barokowe z 1737 i 1754 roku.
- W ścianie wschodniej obok ołtarza XV wieczne sakrarium zamykane kratą żelazną i dębowymi drzwiczkami. Na wewnętrznej stronie drzwiczek malowany temperą wizerunek Chrystusa krwawiącego (Mąż Boleści – Vir Doloris).
- Barokowy ołtarz ze scena ukrzyżowania.
- Barokowa ambona z 1714 roku z baldachimem.
- Ławki z XVIII i XIX wieku.
- Empora chórowa z XIX wieku.
- W kruchcie wieżowej tablica fundacyjna wieży z 1582 roku.
 



Do góry