PINNOW (Pniów)

Architektura

Kościół usytuowano na wschodnim skraju naturalnego wyniesienia opadającego łagodnie w stronę jeziora Großer See. Otrzymał jednoprzestrzenną salową formę o planie prostokąta z zakrystią dobudowaną po stronie północnej prezbiterium. Ściany posadowione na kamiennym fundamencie wzniesiono z cegły z niewielkim udziałem kamiennych otoczaków. Wnętrze zamknięto stropem belkowanym i dwuspadowym dachem, krytym dachówką ceramiczną.

W późniejszym okresie kościół wielokrotnie był przebudowywany. Dodano skarpy wzmacniające ściany i naroża. Od zachodu wzniesiono wieżę o konstrukcji szkieletowej i panie kwadratu. Zachowały się jej kamienne fundamenty. Przemurowano okna i portale. Rozebrano zakrystię a w partii prezbiterialnej wybudowano podziemną kryptę z otworami wentylacyjnymi w ścianach północnej i wschodniej.

We wschodniej ścianie szczytowej zachowały się relikty pojedynczego ona o szerokim, zapewne uskokowym ościeżu, zamkniętym ostrołukiem. W późniejszym okresie zwężono je i przedzielono laskowaniem. Szczyt wschodni wydzielony fazowanym gzymsem i narożnymi sterczynami, rozczłonkowano trzema dużymi blendami o ostrołukowym wykroju. W blendzie środkowej znajduje się niewielkie okno doświetlające poddasze oraz krzyż. W przyziemiu ściany usytuowano kwadratowy otwór wentylujący kryptę.     

Do ściany północnej dobudowana była zakrystia o planie prostokąta zamknięta dachem pulpitowym. Po jej rozebraniu wybito dwa okna o prostych ościeżach zamkniętych łukiem odcinkowym. W przyziemiu tej partii mury wyprowadzono kanał wentylujący kryptę. Otrzymał on dekoracyjne obramienie. W części centralnej tej ściany znajdowało się okno o podobnym wykroju a nieco dalej następne, usytuowane nad północnym portalem wejściowym. Posiadał on wąskie, dwuuskokowe ościeże zamknięte ostrołukiem. Obecnie portal pozostaje zamurowany. W miejscu przypory zachowały się relikty przemurowanego okna.

Pośrodku ściany południowej znajdował się portal o szerokim uskokowym ościeżu zamkniętym ostrołukiem. Widoczne są jego relikty. Pierwotne ona o ostrołukowym wykroju zostały zamurowane a w ich miejscy wybito nowe otwory okienne o prostym ościeżu zamkniętym łukiem odcinkowym. Przedzielono je ceglanym laskowaniem. W partii zachodnie osadzono niewielkie okno o prostym i wąskim ościeżu zamkniętym ostrołukiem.

Główne wejście do kościoła usytuowano w ścianie zachodniej. Pierwotnie znajdował się tu wysoki portal o ostrołukowym wykroju łączący wnętrze kościoła z wieżą zachodnią. Częściowo został zamurowany a w jego świetle osadzono nowe wejście portalowe o szerokim, trójuskokowym ościeżu zamkniętym ostrołukiem. Szczyt zachodni otrzymał niemal identyczną formę jak szczyt wschodni. Jedynie w blendzie środkowej brak okna a krzyż jest wielokrotnie mniejszy.

We wnętrzu kościoła zachowała się ceglana posadzka, w której osadzono płytę nagrobną oraz wejście do podziemnej krypty. W prezbiterium znajduje się ceglany ołtarz z mensą i drewnianą nadstawą. W ścianie wschodniej zachowały się wnęki o ostrołukowym wykroju. Jedna z tych wnęk zamknięta drewnianymi drzwiczkami pełniła zapewne funkcję sakramentarium. Duże wnęki o różnym wykroju znajdują się również w innych partiach murów. Do ściany południowej dostawiono emporę kolatorską a do ściany zachodniej emporę organową.

Plac kościelny o nieregularnym zarysie po dziś dzień pełni funkcję lokalnej nekropolii. Zachowało się też kilka historycznych nagrobków.

Kościół w Pinnow włączony został w odnowioną bałtycko-westfalską gałąź drogi św. Jakuba, przebiegającą w rejonie Morza Bałtyckiego - Via Baltica. W zachowanej w ogrodzie parafialnym zagrodzie mieści się niewielki punk noclegowy.   

Wyposażenie 

• Podwójna płyta nagrobna usytuowana w świetle dawnego portalu północnego przedstawiająca rycerza Vicko von Stedingk († 1368) w zbroi i jego małżonkę Margarethe († 1368) w długiej szacie i siatkowatym nakryciu głowy. Pochodzi z wcześniejszego kościoła.
• Kamienna płyta osadzona w podłodze kościoła poświęcona pamięci byłego dzierżawcy ziem Pommern-Wolgast i gubernatora Stolpe, Nicolausa von Klemptzen († 1552).
• Fragmenty płyty nagrobnej małżeństwa z rodziny von Steding z 1415 roku o nietypowej dla kościoła wiejskiego wielkości 2,7x1,6 m