MISJE OTTONOWE
Pomorze Zachodnie ze względu na swoje atrakcyjne położenie geograficzne (brzeg Bałtyku i rozlewiska Odry), od czasów pierwszych ruchów ludnościowych stanowiło arenę ścierania się różnych kultur. Zamieszkujący je od V wieku plemiona Słowian zachodnich, nieprzerwanie toczyły boje o utrzymanie swej suwerenności polityczno-kulturowej. Odra ze swoim ujściem stanowiąca naturalny szlak komunikacyjny i okno na Bałtyk, była dość ponętnym kąskiem dla rozwijających się organizmów państwowych Niemiec i Polski a także Danii. Od samego początku tereny Pomorza Zachodniego stały się więc areną polityczno-militarnej rywalizacji tych państw.
Ze strony polskiej próbę podporządkowania sobie Pomorza podjął Mieszko I. Mimo odniesionego w roku 967 zwycięstwa nad wojskami wolińskimi, którym przewodził awanturnik niemiecki i banita hrabia Wichman, Mieszkowi nie udało się podporządkować Wolina i ujścia Odry. Próba ta nie powiodła się również Bolesławowi Chrobremu o czym świadczyć mógłby fakt, że założone w roku 1000 z inicjatywy cesarza Ottona III i Bolesława Chrobrego na prochach św. Wojciecha pierwsze biskupstwo pomorskie, podporządkowane metropolii w Gnieźnie, ulokowano w położonym dalej na wschód Kołobrzegu, który - jak reszta Pomorza Wschodniego - należał do Polski. Zwierzchnictwo Polski nad Pomorzem nie trwało zbyt długo. Wzrost znaczenia Związku Wielecko-lucickiego oraz uformowanie się Księstwa Zachodniopomorskiego sprawiły, że Polska, doświadczona ponadto wewnętrznym kryzysem państwa piastowskiego, na przeciąg 100 lat utraciła swe wpływy na Pomorzu. Odwołanie biskupa pomorskiego Reinberna przyczyniło się również do reakcji pogaństwa i upadku biskupstwa pomorskiego z siedzibą w Kołobrzegu. Sytuacja uległa zmianie dopiero za rządów Bolesława Krzywoustego i jego konsekwentnej polityki wobec Pomorza. W podjętych kampaniach wojennych (1102-1109, 1112-116, 1119-1122), Krzywousty podporządkował sobie kolejno grody nad Notecią, całe Pomorze Wschodnie oraz Pomorze Nadodrzańskie ze Szczecinem i ujściem Parsęty. W wyniku zawartego układu z 1121 roku Warcisław uznał zwierzchnictwo Polski i zobowiązał się do przyjęcia chrztu. Nie wiadomo dlaczego misji tej nie podjął się episkopat polski. Być może chodziło o osobę, która byłaby do zaakceptowania również przez stronę niemiecką, roszczącą sobie prawa do zajętych przez Bolesława terenów. Takim mężem stanu był Biskup bamberski, zaufany cesarza a jednocześnie dobrze znany na dworze polskim z czasu kiedy był nauczycielem w katedralnej szkole gnieźnieńskiej.
MISJE CHRYSTIANIZACYJNE POMORZA ZACHODNIEGO