MIĘKOWO ( Münchendorf )

Wieś sołecka w gminie Goleniów, położona przy drodze krajowej nr 3 Szczecin-Świnoujście, 5 km na północ od Goleniowa wśród lasów Puszczy Goleniowskiej. Początki osadnictwa na tym terenie sięgają epoki kamienia i związane są z ludnością kultury ceramiki sznurowej. Z wczesnej fazy jej występowania na tym obszarze (ok. 2000 lat p.n.e.) znane są dwie osady i fragmenty naczyń oraz narzędzi. Brak innych późniejszych znalezisk może świadczyć o pustce osadniczej aż do okresu średniowiecza. W XIII wieku istniejącą już osadę wymieniły źródła pisane mówiące o jej przynależności do klasztoru Augustianów w Uckermünde, a następnie w Jasienicy koło Szczecina. Potwierdza to chociażby funkcjonująca wcześniej nazwa Mnichowo, świadcząca o jej przynależności do domeny klasztornej. Mnisi utracili wieś z niewiadomych przyczyn na rzecz księcia Otto I, który w roku 1309 podarował ją miastu Goleniów. W roku 1321 we wsi spotkali się książęta zachodniopomorscy: Barnim III, Otto I i Warcisław IV, aby uregulować sprawy graniczne. Przypuszczalnie wieś powstała na planie owalnicy - o czym świadczy położenie kościoła i otaczającego go cmentarza. Układ ten zatarł się prawdopodobnie dopiero w XIX wieku, kiedy to budownictwo ryglowe ustępować zaczęło zabudowie ceglanej. W roku 1872 wieś zamieszkiwało 408 osób, a w 1925 - 344 osoby. W roku 2004 wieś miała 200 mieszkańców. Do roku 1945 wieś nazywała się Münchendorf, później przejściowo Nowina i od maja 1946 ustalona urzędowo nazwa Miękowo używana jest do dzisiaj.

- Kościół o konstrukcji ryglowej wybudowano w 1782 roku a fundatorem był magistrat miasta Goleniowa. Czy istniała w tym miejscu wcześniejsza budowla? Nie ustalono.

- Kościół był filią ewangelickiej parafii w Żółwiej Błoci.

- Poświęcony 8 grudnia 1947 roku był filią parafii rzymskokatolickiej św. Katarzyny w Goleniowie a od 5 stycznia 1985 roku parafii Krępsko.

- W latach siedemdziesiątych XX wieku przeprowadzono kapitalny remont z odnowieniem elewacji włącznie.

Kościół tak jak cała ówczesna zabudowa wsi posiada konstrukcję szkieletową. Założony został w centrum osady na planie prostokąta, orientowany, z wieżą dzwonniczą od zachodu. Cała konstrukcja wzniesiona została z belek dębowych łączonych drewnianymi kołkami. Na kamienno-ceglany fundament ułożono drewnianą podwalinę, w której osadzono pionowe słupy powiązane ze sobą poziomymi ryglami i spinającym całość oczepem. W narożach zastosowano dodatkowo zastrzały usztywniające całą konstrukcję. Fachy wypełniono mieszaniną słomy i gliny i otynkowano zaprawą wapienną. W ścianach osadzono okna pierwotnie o prostokątnych ościeżach, którym podczas remontu (koniec XIX wieku) nadano ostrołukowy, gotycki wykrój. Główne wejście znajduje się w elewacji południowej. Drzwi osadzone są w ostrołukowych odrzwiach. Jeszcze jedno wejście o prostokątnych odrzwiach znajduje się w elewacji zachodniej podstawy wieży. Wnętrze jednoprzestrzenne z emporą muzyczną od zachodu kryte jest stropem belkowanym i dwuspadowym dachem ceramicznym, załamanym nad częścią wschodnią. Ściany wewnętrzne otynkowano, pomalowane są obecnie na żółto. Posadzka z płytki ceramicznej ułożonej w biało czarną szachownicę.

 

Od strony zachodniej wzniesiono konstrukcję wieży o planie zbliżonym do kwadratu i szerokości mniejszej niż nawa. Podzielono ją na trzy uskokowo przechodzące kondygnacje. Uskoki przykryto pulpitowymi okapami a całość zwieńczono barokowym, faliście spływającym hełmem z iglicą, zakończoną kulą i krzyżem z chorągiewką, na której widnieje data wzniesienia świątyni - 1782.

 

Obecny plac przykościelny o planie czworoboku był wcześniej ewangelickim cmentarzem założonym pod koniec XVIII wieku, otoczonym kamiennym murem i porośniętym starodrzewem. W latach sześćdziesiątych XX wieku teren cmentarza zniwelowano, obniżono częściowo mur, nagrobki usunięto poza obręb cmentarza, część starodrzewia wycięto. Wytyczono dwie ścieżki prowadzące do kościoła od strony północnej wokół wieży i od strony południowej z wejściem przez bramkę między ceglanymi szerokimi słupami stojącymi w kamiennym murze, trzecia bramka umieszczona jest po stronie wschodniej. Zarówno kościółek jak i otaczający go starodrzew tworzą malowniczy krajobraz wsi i efektowny zespół zabytkowy.

 

Drugi cmentarz o powierzchni 0,16ha pochodzący z XIX wieku znajduje się w południowej części wsi 100m na wschód od szosy Goleniów - Świnoujście na płaskim terenie wyniesionym przy zagajniku sosnowym. Teren zarośnięty dziko rosnącymi tujami, krzewami i akacjami, rozkopany, brak nagrobków, niezabezpieczony krzyż drewniany o wartościach artystycznych, widoczna pogłębiająca się całkowita dewastacja.

Wyposażenie pochodzi w większości z XX wieku.

- ambona pomalowana farbą olejną w kolorze oliwkowym ze złotymi elementami ozdobnymi.

- ołtarz z figurą gipsową Jezusa Chrystusa.

- ławki stojące na drewnianym podeście (zachowała się część ławek z XVIII wieku).